Διαφοροποιημένη τι???

Καθώς οι μέρες περνάνε μετά το άνοιγμα των σχολείων μπαίνουμε όλοι σε ρυθμό. Τόσο τα παιδιά όσο κι εμείς αποκτάμε την καθημερινότητά μας και λειτουργούμε με φυσικότητα. 

Σε αυτή τη φάση αρχίζουν και φαίνονται οι "ταχύτητες". Τα πρώτα μου χρόνια στο σχολείο αναρωτιόμουν πώς μπορούσαν οι συνάδελφοι να λένε με σιγουριά "Έχω δύο ταχύτητες" , "Έχω τρεις ταχύτητες στην τάξη". Είχα μια ανασφάλεια ότι κάτι δεν κάνω σωστά ,καθώς εμένα μου φαινόταν πως όσα παιδιά είχα στην τάξη τόσες ήταν και οι ταχύτητες!!! 

Φυσικά περνώντας τα χρόνια άρχισε να ξεδιαλύνει το τοπίο ...τουλάχιστον νομίζω...μπορεί και να μπερδεύει περισσότερο...

Σήμερα που τα παιδιά έρχονται από τόσο διαφορετικά περιβάλλοντα γεμάτα με ποικίλες εμπειρίες (ή ακόμα και απουσία εμπειριών) η διαφοροποιημένη διδασκαλία είναι μονόδρομος και η εξατομικευμένη διδασκαλία πραγματική ανάγκη (ουάου!!!). 

Ωραίες οι θεωρίες και οι βαρύγδουπες έννοιες , στο δια ταύτα όμως εσύ , καλέ μου και καλή μου συνάδελφε , είσαι αυτός και αυτή που πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Κοινώς : έχεις 15,20,25 ακόμα και 30 παιδάκια στην τάξη σου και καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα, το δικό του "καμβά" , αν θέλεις, κι εσύ πρέπει να βρεις ποια χρώματα χρειάζεται το καθένα για να φτιάξει το δικό του έργο! Γιατί αυτό ακριβώς κάνουμε ... δίνουμε τα εργαλεία ώστε κάθε μικρό μας να μπορέσει να κατακτήσει με το δικό του τρόπο ό,τι έχουμε βάλει ως στόχο . 

Και πώς να το καταφέρεις αυτό όταν έχεις τόσο λίγο χρόνο στη διάθεσή σου? Κάποια στιγμή είχα υπολογίσει πως σε μια 45λεπτη ώρα σε ένα τμήμα με 22 παιδιά μπορώ να διαθέσω 2 λεπτά περίπου σε κάθε παιδί. 2 λεπτά! 2 ΛΕΠΤΑ!!!! 

2 λεπτά θέλει ενα παιδάκι απλά για να μου εξηγήσει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει (σε καλή περίπτωση...). Και τι θα κάνω? Θα κυκλοφορώ με ένα χρονόμετρο στην τάξη?

Προτεραιότητες! 

Βάζουμε προτεραιότητες πάντοτε. 

Θέτουμε εφικτούς και μικρούς στόχους και αντιλαμβανόμαστε πως δε θα βγάλουμε από το δημοτικό φιλόλογους , φυσικούς και μαθηματικούς! Μπορεί στο μέλλον όντως να γίνουν , δουλειά μας όμως δεν είναι αυτή... Δουλειά μας είναι να γεμίσουμε με εμπειρίες τα παιδιά μας, να τους κεντρίσουμε το ενδιαφέρον για πράγματα που θα θέλουν να γνωρίσουν, να ταξιδέψουμε νοερά (και φυσικά) , να έρχονται τα παιδιά χαρούμενα σχολείο (νο1 προτεραιότητα)! 

Καλή και η γλώσσα και τα μαθηματικά και η γεωγραφία και όλα τα αντικείμενα. Φυσικά και θα μάθουμε ορθογραφία, πράξεις , τους νομούς, αλλά όλο αυτό ας γίνει χωρίς άγχος. 

Δε θα σταματήσει η Γη να περιστρέφεται αν το πρωτάκι δε γνωρίσει την παραλήγουσα (υπαρκτό περιστατικό και έλεος κιόλας!), το τριτάκι δε μάθει να μετατρέπει κλάσματα σε δεκαδικούς, το εκτάκι (κι ας μας περνάει σε ύψος εκτάκι είναι!) να κάνει πλήρη σύνταξη σε κατεβατά! 

Ας απαγκιστρωθούμε από παλιές , σκονισμένες και σκουριασμένες πρακτικές , ας δώσουμε εμείς το ρυθμό και το πνεύμα εργασίας στην τάξη (και όχι οι γονείς - από πού και ως πού άλλωστε?) , ας αφιερώσουμε χρόνο και ενέργεια στο έμψυχο υλικό μας (παιδιά) και όχι στο άψυχο (ύλη) και επιτέλους ας χαλαρώσουμε! 

Ναι , ναι,  να χαλαρώσουμε και δεν το λέω μόνο επειδή είμαι Θεσσαλονικιά! 

Το λέω γιατί έχουμε πάρει πολύ σοβαρά τους εαυτούς μας και ξεχάσαμε να χαιρόμαστε και να χαμογελάμε. Είμαστε από τους πλέον προνομιούχους που στη "δουλειά" μας εργαζόμαστε με τα μικρά, αγαπησιάρικα ανθρωπάκια (οι κυνικοί που σκέφτονται μόνο λεφτά, καθισιό και ησυχία δυσκολίες βγαίνοντας ας κλείσουν και την πόρτα thank you very much!). 

Έχουμε το μέλλον μπροστά μας ζωντανό και γεμάτο ενέργεια , έχουμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε στα πρώτα βήματα τους αυριανούς πολίτες, έχουμε την ηρεμία ότι κι ένα λαθάκι να κάνουμε δε θα χαλάσει ο κόσμος, έχουμε την καλύτερη δουλειά του κόσμου!

 Έτσι όσοι έχετε έτοιμη την to do list  σας για αύριο σημειώστε πάνω πάνω ΧΑΜΟΓΕΛΑ!